Elke ochtend wandel ik met mijn hond door een stuk bos nabij mijn huis. Gisteren kwamen wij een oudere vrouw tegemoet, die ook haar hond aan het uitlaten was. Leuk beest, vrolijk type. De dieren wilden snuffelen en begonnen wat met elkaar te stoeien. De vrouw echter tegen haar hond, met een hoog stemmetje: ‘nee nee, we gaan niet spelen, dat is foei!’. Ze trok haar viervoeter weg bij de mijne en beende ietwat geïrriteerd weg. Weg van wat best leuk had kunnen zijn..

Als coach trof mij deze ontmoeting eens te meer. Leren door te spelen, dat is toch iets om te stimuleren, niet om af te kappen? Hoe zou zij tegen leren en ontwikkelen aan kijken? Zou spel, het idee van homo ludens, bij haar een rol spelen?

Nu is het niet zo dat ik in mijn coachpraktijk mensen alleen maar aanmoedig om spelletjes te doen. Hoewel, dat zou best gezellig zijn.. Nee, het gaat om de lerende houding en de ontspanning die je daarin zou willen. Jezelf ontwikkelen mag best leuk zijn. Je mag stoeien en experimenteren, dingen uitproberen. Buiten de box denken. Spelen. Vallen en opstaan.

Ach, ik maak het te groot denk ik. Mijn hond schudde een keer met z’n grote kop en ging simpelweg kijken of er ergens anders wat te ravotten viel. Heerlijk toch, hij is misschien wel het meest persoonlijk ontwikkeld van ons allemaal..

Wil jij persoonlijke groei? Herken jij bij jezelf een ontwikkelvraag? Zit jij ergens vast?

Als je wilt sparren met mij als coach, klik dan naar meer informatie.